Pierwsza kwarta "Chłopak, który lubi słodycze "

To takie chore.

W tą pułapkę wpadają ci, którzy zwątpili.

Są nazywani przegranymi.

A wygrana to całe nasze życie.

*

- Czy ty naprawdę nie myślałaś nad tym, żeby dołączyć do jakiegoś klubu?

Słońce przyjemnie grzało. Dwie dziewczyny stały na dachu, opierając się o barierki. Niższa z nich patrzyła przed siebie, delikatnie zaciskając dłonie na metalowej poręczy. Niebieskie włosy, pod wpływem lekkiego podmuchu wiatru, powiewały w tył. Jej twarz nie wyrażała praktycznie nic - brak uśmiechu, czy chociażby krzty zmartwienia. Tak, jakby była wyprana z jakichkolwiek uczuć. Towarzyszka patrzyła na profil niskiej gimnazjalistki zmartwionym wzrokiem. Nawet ona nie była jednak w stanie określić, o czym aktualnie jej przyjaciółka myślała. Westchnęła, obracając głowę i przymykając oczy. Delikatny wietrzyk przyjemnie powiewał na jej twarz, lubiła tą porę roku. Chociaż kwiecień(1) jest miesiącem znienawidzonym przez większość uczniów, nadal rozsiewa wokół siebie dużo pozytywnej energii.

- A ty, Amanuś?

Wyższa z dziewczyn gwałtownie odwróciła głowę w stronę przyjaciółki, zaskoczona jej nagłym pytaniem. Granatowe włosy pod wpływem gwałtownego podmuchu wiatru, połaskotały ją w nos. Szybko odgarnęła je do tyłu, spinając od razu po tym w kucyka. Niebieskooka, trzymając już tylko jedną rękę na barierce, odwróciła się w jej stronę. Mierzyła ją swoimi dużymi oczami od stóp do głowy, próbując doszukać się w całej jej osobie odpowiedzi.

Amane, bo tak ma na imię dziewczyna o granatowych włosach, podrapała się w tył głowy. Ona już wiedziała, do jakiego klubu się zapisze. Nie oczekiwała jednak większego zainteresowania ze strony towarzyszącej jej przyjaciółki

- Dołączę do klubu koszykarskiego.

Dziewczyna pokiwała do niej głową w geście "rozumiem", a następnie podeszła do Amane.

- Myślisz, że Tetsu będzie zły, jak też dołączę do tego klubu, co ty?

- Nie będzie najszczęśliwszą osobą na świecie, jak mu to powiesz - tym razem, Amane podrapała się palcem wskazującym po policzku. Spojrzała w błękitne oczy niższej od siebie przyjaciółki i ponownie westchnęła.

W odpowiedzi, dziewczyna pokiwała ponownie głową na znak "jasne, rozumiem", a potem wciągnęła głośno powietrze.

- Shouri.

Posiadaczka tego imienia spojrzała na przyjaciółkę. Otworzyła lekko usta, widząc szeroki uśmiech posłany właśnie do niej przez Amane.

- Nie rezygnuj z tego, co kochasz - zaczęła Amane, kładąc swoją dłoń na niebieskiej czuprynie Shouri, stojącej przed nią - Tetsuya jest bardzo wrażliwy na punkcie twojego zdrowia, to fakt. Jednak doskonale wiesz, że nie odciągałby cię od czegoś, co sprawia ci tak ogromną radość.

Ponowny podmuch wiatru "zabrał" ze sobą różowe płatki drzewa wiśni. Wirowały one wokół dwóch osób stojących na dachu budynku, a ich przyjemna woń poprawiała jeszcze bardziej humor dziewczynom. To jest właśnie jeden z powodów, że kwiecień jest pięknym miesiącem w roku. Wiśnia nie tylko wygląda pięknie w okresie kwitnięcia, ale również ma bardzo przyjemny zapach.

- Dlatego powinnaś dołączyć ze mną do klubu.

Shouri popatrzyła wdzięcznym wzrokiem na Amane, stojącą naprzeciwko niej. Uśmiechnęła się do niej delikatnie, jednak nie odezwała się już ani słowem. Taka jest jej natura - mało się uśmiecha, praktycznie w ogóle nie mówi.. Dlatego, że jest dziewczyną o nieprzeciętnej urodzie, ma mnóstwo adoratorów. Bardziej i mniej nachalnych. Z tego powodu postanowiła nie zwracać na siebie uwagi - przestała się odzywać, uśmiechać. Myślała, że to pomoże "wymazać" ją z otoczenia... Grubo się jednak przeliczyła.

- O, tu jesteście!

Oby dwie dziewczyny popatrzyły w tym samym momencie na osobę wchodzącą właśnie na dach. Brunetka oddychała szybko, zaciskała dłoń na klamce i nie potrafiła się wysłowić. Amane i Shouri podejrzewały, że do nich biegła. Musiały tak bardzo wkręcić się w swoje rozmyślenia, że straciły poczucie czasu. Nagle, nowo przybyta wydusiła z siebie to, co chciała im powiedzieć:

- Dzwonek na lekcje przed chwilą zadzwonił! Chyba nie chcesz spóźnić się na chemię, Shouri!?

Oby dwie dziewczyny momentalnie zbladły. Ich nauczycielka chemii nie toleruje spóźnień, dlatego wolą się jej nie narażać w zaledwie trzeci dzień nauki.

Pędem zbiegły po schodach, starając się nie taranować pozostałych uczniów gimnazjum Teikou.

*

Dzwonek - wybawienie każdego ucznia. Zwłaszcza, kiedy właśnie odbywa się znienawidzona przez każdego lekcja. Osoby zapisane do klasy 1-3 błądziły wzrokiem po tarczy zegara ściennego zawieszonego nad tablicą, wyczekując odgłosu zakończenia lekcji.

Shouri siedząca pod oknem wydawała się być niezainteresowana lekcją. Nie patrzyła na nauczycielkę, bazgrała coś w zeszycie. Chociaż wiedziała, że chemia będzie jej potrzebna na studia, nie potrafiła się skupić. W jej głowie cały czas siedział głos przyjaciółki. Nie potrafiła się go pozbyć. Odłożyła długopis, spojrzała na kobietę w średnim wieku i westchnęła. Tablica za rudą czupryną nauczycielki wydała jej się bardziej interesująca niż sam wykład belferki - dużo niezrozumiałych dla uczniów wiązań podwójnych i potrójnych. Shouri wpatrywała się w te wszystkie symbole chemiczne i liczby atomowe pisane przez starszych kolegów ze szkoły, z niemałym zainteresowaniem.

Męska część klasy również nie potrafiła skupić się na lekcji. Kątem oka obserwowali Shouri, jakby mając nadzieję, że dziewczyna spojrzy na któregoś z nich i w końcu się uśmiechnie. Nic bardziej złudnego - klasowa piękność nie okazywała żadnego większego zainteresowania płcią brzydką. Niektórzy mieli nawet wrażenie, że niebieskie spojrzenie dziewczyny przeszywa ich na wylot, jakby próbując wyciągnąć ich największe sekrety i tajemnice na światło dzienne. Fascynacja ładną koleżanką z klasy wzrastała w chłopcach z każdą minutą - chcieli wiedzieć, co lubi robić, a czego nienawidzi.

- Panno Kuroko - nauczycielka popatrzyła na posiadczkę tego nazwiska spod swoich okularów. Śmiesznie zmrużyła oczy, jakby raziło ją światło. Shouri popatrzyła na nią pytająco. Nie miała zielonego pojęcia, o co może chodzić kobiecie - czy wiązania napisane na tablicy przez twoich starszych kolegów aż tak cię interesują? Bardziej niż lekcja organizacyjna, którą teraz prowadzę?

Cała klasa spojrzała na dziewczynę z widocznym zainteresowaniem. Nawet blondyn, który wydawał się żyć we własnym świecie. Popatrzył na Kuroko siedzącą przed nim. Jego brązowe oczy błądziły po prostych, długich włosach koleżanki. Stwierdził, że musi bardzo o nie dbać - lśnią. Tylko bardzo zdrowe włosy mają taki połysk.

Dziewczyna nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Niepewnie wzruszyła ramionami, opuszczając głowę i wbijając wzrok w kurczaczka narysowanego przez nią w zeszycie. Poczuła, że na jej policzka wkrada się rumieniec zażenowania - nie przypuszczała, że nauczycielka nakryje ją na nie słuchaniu. Starała się ukryć swoje zainteresowanie tematem na tablicy, ale jednak jej nie wyszło.

- Nie potrafisz mówić? - skrzeczący głos chemicy drażnił uszy wszystkich uczniów. Wszyscy mieli dość tej, jakże nudnej, lekcji organizacyjnej. Shouri, cała zmieszana zaistniałą sytuacją, wydusiła z siebie tylko ciche:

- Umiem.

Chłopcy zarumienili się na to wyznanie - pierwszy raz w życiu usłyszeli głos ich obiektu westchnień. Tak delikatny i miły dla ucha.. Kuroko podobała się im teraz jeszcze bardziej.

Blondyn siedzący za Kuroko uśmiechnął się pod nosem, opierając głowę o dłoń. Zainteresowała go nowa koleżanka.

- No proszę - nauczycielka odłożyła okulary obok swojej ręki, na biurko. Następnie splotła dłonie i spojrzała karcącym wzrokiem na uczennicę. Gimnazjalistka miała wrażenie, że piwne oczy nauczycielki próbują przewiercić ją na wylot - Rzadkością jest to, że pierwszaki interesują się zapiskami starszych klas. Pozytywnie mnie zaskoczyłaś, Kuroko.

Dziewczyna podniosła głowę, a następnie zamrugała oczami. Nie spodziewała się takiej odpowiedzi ze strony starszej kobiety. Cała klasa intensywnie się w nią wpatrywała, oczekując jej reakcji.

- Kim chcesz zostać w przyszłości, dziecko? - nauczycielka zadała jej nowe pytanie, uśmiechając się lekko.

Shouri zaczęła bawić się palcami - robiła to zawsze, kiedy była zdenerwowana i chciała się uspokoić. Odchrząknęła, dając tym do zrozumienia, że zaraz odpowie nauczycielce na pytanie. A klasa tylko czekała na jakąś reakcję ze strony Shouri - zwłaszcza chłopcy.

- Chcę zostać lekarzem.. - odparła cicho, patrząc w piwne tęczówki belferki. Ta, w odpowiedzi, skinęła głową w geście "Tak, zrozumiałam".

Nauczycielka już miała zadać nowe pytanie, kiedy to na korytarzu zabrzmiał odgłos tak bardzo uwielbiany przez wszystkich uczniów - dzwonek na przerwę.

W klasie zapanował totalny chaos. Każdy zaczął głośną rozmowę. Shorui wstała, i zaczęła pakować swoje rzeczy do torby. Jej twarz ponownie przybrała obojętny wyraz, a oczy błądziły po książce i zeszycie. Wyciągając na ławkę książki do matematyki(2), nuciła sobie pod nosem piosenkę. Nie zauważyła nawet, kiedy obok niej stanął chłopak, jedzący batonika.

Odłożyła torbę i wyprostowała się. Przestała cicho podśpiewywać. Odwróciła się w bok z zamiarem wyjścia z klasy. Stanęła jednak w pół kroku, kiedy poczuła, że na kogoś wpadła. Zadarła głowę wysoko do góry. Fioletowe oczy chłopaka patrzyły na nią obojętnie. Niezwykle wysoki, jak na gimnazjalistę. Pomyślała, obserwując go. Ogólnie, jego kończyny są długie, jak na Japończyka. Spotkać taką osobę w szkole ponadpodstawowej to niezwykła rzadkość. Rozszerzyła oczy ze zdziwienia, nadal wpatrując się w tęczówki chłopaka.

- Masz może jakieś słodycze? - zapytał nagle, przełykając ostatni kęs batonika. Shouri niepewnie przytaknęła, a następnie przełknęła ślinę. Nie mogła pozbyć się guli, tkwiącej w gardle. Chłopak wydał jej się nieco straszny - Chcesz mi coś dać? Jestem głodny, a nie mam już nic do jedzenia.

Kuroko wgapiała się w niego z nieco zdziwionym wyrazem twarzy. Niecodziennie podchodzi do ciebie chłopak, wielki jak góra, i pyta się, czy masz coś do jedzenia. To pytanie tak zbiło ją z tropu, że nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Skinęła głową, że ma. Shouri wyciągnęła z torby swoją niebieską, trójpoziomową śniadaniówkę. Wprawdzie była głodna, ale miała jeszcze przy sobie pieniądze i jadła w szkole obiady. Chyba nic się jej nie stanie, jeżeli odda mu swoje jedzenie... Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i wyciągnęła dłonie. Chłopak nadal stał obok niej, patrząc się w jej błękitne tęczówki. Nie oczekiwał jednak, że dziewczyna będzie zdecydowana oddać mu swoje drugie śniadanie.

- Nie, słuchaj.. - zaczął, trochę speszony jej zachowaniem. Podrapał się po policzku palcem wskazującym - Nie musisz oddawać mi całego swojego jedzenia..

W odpowiedzi, Shouri wcisnęła mu pudełeczko śniadaniowe w ręce, a potem odwróciła się do niego plecami. Wyszła z klasy. Chłopak wpatrywał się w nią z niemałym zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Kiedy Kuroko wyszła z sali, reprezentanci płci brzydkiej spojrzeli na nią rozmarzonym wzrokiem. Zaczęła rozglądać się na prawo i lewo.

- No bez jaj.. - mruknął speszony chłopak, wpatrując się w plecy dziewczyny. Podszedł do niej, i przełożył pudełko do lewej dłoni, a prawą złapał ją za ramię. Zdezorientowana dziewczyna odwróciła się w jego stronę. Spojrzała w jego oczy. Gimnazjaliści na korytarzu patrzyli na nich uważnie.

- Nie oddawaj mi całego swojego drugiego śniadania - powiedział, lekko zawstydzony.

Zdjął dłoń z jej ramienia, a potem odwrócił swój wzrok na najbliższą ścianę i wyciągnął prawą rękę w jej stronę. Shouri popatrzyła na niebieskie pudełeczko. Odsunęła się i przeniosła swoje spojrzenie na twarz chłopaka. Jego fioletowe włosy trochę zasłaniały mu oczy, więc nie mogła określić, na którą ścianę patrzy.

- Smacznego - spojrzał na Kuroko zdezorientowany - Sama robiłam. Mam nadzieję, że będzie ci smakować.

- Heeeee??!! - chłopcy przyglądający się temu wszystkiemu, aż krzyknęli zszokowani. W końcu, ładna pierwszoklasistka nie odezwała się do nich, tylko do jakiegoś wysokiego, zaślepionego głodem, chłopaka - Shouri - chan się odezwała!

- Czemu nie do mnie?! - krzyczeli zazdrośni gimnazjaliści jeden przez drugiego. Na korytarzu ponownie zrobiło się głośno.

Dziewczyna wyminęła wysokiego chłopaka, i zaczęła iść w stronę machającej jej Amane.

- Zaczekaj! - krzyknął za nią chłopak, odwracając się w jej stronę - Jak masz na imię?

- Pytał ją o śniadanie, a tego nie wie! - kolejne krzyki na korytarzu zaczęły już trochę denerwować pierwszoklasistę. Nic im jednak na to nie powiedział, bo chciał wiedzieć, jak dziewczyna się nazywa.

Stanęła, a następnie odwróciła się w jego stronę. Potem, odezwała się ostatni raz tego dnia.

- Kuroko Shouri(3).

Patrzyła na niego z wymalowanym zaciekawieniem na twarzy. Oczekiwała, że też się jej przedstawi.

Podszedł do niej, a potem zgiął się na wysokość jej ucha. Nie oczekiwała po nim takiej reakcji.

- Murasakibara Atsushi. Dziękuję za jedzenie - kiedy się wyprostował i odszedł, do dziewczyny podeszły dwie osoby. Prezentowały płeć piękną, i oby dwie są najbliższymi przyjaciółkami cichej i niedostępnej Shouri.

- Co on od ciebie chciał, Lia? - Amane odezwała się jako pierwsza, wyrywając z transu swoją przyjaciółkę. Często używały tego przezwiska. Najprawdopodobniej dopiero po wypowiedzeniu go Kuroko zaczyna słuchać.

- Nie widziałaś, Ama? - odpowiedziała jej brunetka, poprawiając okulary - Ten cały Murasakibara trzymał w rękach jej śniadaniówkę.

- Hę? Ty go usłyszałaś? - Enoshima, bo tak ma na nazwisko Amane, popatrzyła na okularnicę. Skinęła jej twierdząco, patrząc na Amane. Ta natomiast przeniosła wzrok na Kuroko - Oddałaś mu swoje śniadanie?

Shouri skinęła jej potwierdzająco głową, w tym samym momencie, kiedy zabrzmiał dzwonek na lekcję. Amane jęknęła głośno, na końcu okrzyku niezadowolenia, ziewając. Nie znosiła chodzić do szkoły, ale musiała. I tak na lekcjach śpi, albo je. Nie robi jej to już żadnej, większej różnicy.

Wszystkie trzy były trochę zawiedzione tym, że Kuroko trafiła do innej klasy niż one dwie. Chciały oczywiście być razem na pierwszym roku w nowej szkole, ale los postanowił je rozdzielić.

- Nanami, co my teraz mamy? - zapytała najwyższa z całej trójki.

- Biologia.

Amane skrzywiła się nieznacznie. Nie lubi tych lekcji. Nie ma nic przeciwko horrorom, ale uczenie się o anatomii człowieka i tym podobnych, nie jest dla niej. Dziewczyny pożegnały się krótko, a potem poszły w dwie różne strony. Shouri też nie była zadowolona z swojej następnej lekcji.. Nie przepadała za matematyką.

Chciała, żeby ten dzień się skończył. Miała ochotę usiąść na kanapie w swoim salonie, i oglądnąć jakiś fajny serial.

Musiała też porozmawiać z bratem. Już wiedziała, do jakiego klubu chce dołączyć.

I ma nadzieję, że Tetsuya nie będzie bardzo nie zadowolony z jej postanowienia... W końcu koszykówka to jej pasja.

Nie wyobrażała sobie tego, że nie mogłaby dołączyć do klubu koszykarskiego.

*

Kwiecień(1) - w Japonii, miesiąc rozpoczęcia roku szkolnego.

(2) - jeśli chodzi o klasy, to proszę bardzo:

"Zmorą polskich szkół jest bieganie na lekcje z sali do sali, zwłaszcza jeśli placówka jest dość rozbudowana. W Japonii natomiast każda klasa ma przydzieloną salę, oznaczoną odpowiednią tabliczką. W ten sposób to nie uczniowie, a nauczyciele między lekcjami przechodzą z sali do sali. Przeciętna liczebność jednej klasy wynosi 40-45 osób (!)"

Kuroko Shouri(3) - w Japonii przedstawiają się, mówiąc najpierw swoje nazwisko, potem imię. W Polsce robimy to na odwrót.

*dodatkowo:

Shouri - to japoński odpowiednik polskiego słowa zwycięstwo, wygrana 勝利 .

Amane - japońskie imię żeńskie. Podpatrzyłam je na Wikipedii, i przeczytałam, że znaczy niebiański dźwięk 天音 lub dźwięk deszczu雨音

Nanami - japońskie imię żeńskie. Te też podpatrzyłam na Wikipedii, i przeczytałam, że znaczy siedem mórz 七海

Atsushi Murasakibara (紫原 敦, Murasakibara Atsushi) - jeden z członków Pokolenia Cudów, z mangi Kuroko no Basket. Chodzi do klasy 1-3.

Cześć, kochani! Chyba jeszcze o mnie nie zapomnieliście ;__; miałam napisane parę rozdziałów do przodu, jednak stwierdziłam, że nie mają w sobie ani ładu, ani składu i napisałam jeszcze raz. Jest tu o wiele więcej opisów, i oczywiście, piszę zupełnie inną osobą. Już nie trzecioosobowym narratorem, a pierwszoosobowym. Zupełnie inaczej się czyta, prawda? Myślę, że to jest najlepszy rozdział z KnB, jaki napisałam. Przepraszam, że musieliście czekać na to aż.. cztery, pięć miesięcy? Oh, długo mnie nie było.. Ale tak to jest, jak weny brak. Chciałam podziękować Hana miyi, za uświadomienie mi niektórych bardzo ważnych rzeczy. Także, osu!

Suu.

Edit:

Rozdział został poprawiony!