Czwarta kwarta " Ponadprzeciętnie utalentowane pierwszoklasistki. "

- Roztacza wokół siebie bardzo pozytywną i silną energię - odpowiedział Midorima, idąc w stronę klasy.

- Też to zauważyłeś? - zapytał Akashi. Kiedy otrzymał potwierdzające skinięcie głową, uśmiechnął się delikatnie - Wiesz, co o tym wszystkim sądzę?

- Nie.

- Jeszcze usłyszymy o tej szóstce.

*

Piątek. Dla wszystkich gimnazjalistów ulubiony dzień w tygodniu, poza sobotą i niedzielą. Chociaż lekcje dopiero się zaczną, każdy uczeń jest w wyjątkowo dobrym humorze. Właśnie z tego powodu, że jutro nie będą musieli iść się uczyć.

Dziewczyna stojąca na dziedzińcu szkoły nerwowo przeskakiwała z nogi na nogę. Zafarbowane na blond włosy podskakiwały w rytmie jej ruchów. Zdążyła zrobić się już strasznie zła. Z tego powodu, że przyjaciółki gimnazjalistki miały być piętnaście minut temu w szkole. Zwykle wszystkie trzy spóźniają się na lekcję przez pewną dziewczynę o różowych włosach - często zapomina o jakiś drobnostkach. Raz nie zabiera śniadania lub podręcznika. Zawsze nie ma przy sobie czegoś, co jest jej potrzebne.

- Jeeezu, ile można się spóźniać..! - jęknęła blondynka, spoglądając co chwilę na zegarek na swojej lewej ręce. Westchnęła głośno, kiedy zobaczyła, ile zostało im czasu do rozpoczęcia pierwszej lekcji. Zaledwie siedem minut... Znając tempo przebierania się swojej drugiej przyjaciółki doszła do wniosku, że będą miały kolejne spóźnienie. To nie spodoba się jej mamie. Lub co gorsza wujkowi. Jak jej rodzicielka się na nią skarży, to tylko i wyłącznie swojemu bratu... A jest bardzo surowym człowiekiem. On, za jej czasów... Pomyślała, a potem westchnęła. Znowu będzie miała szlaban na wychodzenie z domu, dopóki nie zarobi jakieś dobrej oceny.

Kiedy spostrzegła, że dwie dość wysokie dziewczyny biegną w jej stronę, odetchnęła z ulgą. Może jednak się nie spóźnimy? Pomyślała, stając w miejscu.

- No co tak długo?! - krzyknęła w ich stronę, marszcząc gniewnie brwi i spoglądając na zegarek - Mamy cztery minuty! - jej przyjaciółki zatrzymały się przed nią i zgięły w pół, próbując złapać oddech. Czuły się, jakby przebiegły maraton... Wszystko na "wariackich papierach".

- Sorka, Kira.. - zaczęła gimnazjalistka o fioletowych oczach, dysząc głośno. Spojrzała kątem oka na dziewczynę z różowymi włosami, a potem na blondynkę - Kin zapomniała komórki, musiała się po nią wracać...

- Boże, dopomóż.. - mruknęła Kira, chwytając się za głowę. Odwróciła się plecami do trochę zmęczonych przyjaciółek, a potem zaczęła iść w stronę drzwi głównych - No na co czekacie, spóźnimy się!

Kin i jej towarzyszka wyprostowały się, nadal głośno oddychając. Dogoniły jednak Kirę, idącą już w stronę szafek.

- Tak w ogóle, Saya - blondynka otworzyła pośpiesznie metalowe drzwiczki, a następnie wyciągnęła z wnętrza szafki buty na zmianę. Saya spojrzała na nią kątem oka, chowając obuwie, w którym przyszła. Jej zafarbowane na brązowo włosy łaskotały ją w nos. Wsunęła stopy do czarnych butów na niewysokim obcasie i zamknęła szafkę w tym samym momencie, co Kira - Pamiętasz o dzisiejszej rekrutacji do klubu? Wypełniłaś już wniosek?

Podeszła do nich Kin. Kiedy wszystkie trzy usłyszały dzwonek na lekcje, zaczęły biec w stronę schodów. Przeskakiwały po dwa schodki, czasami szturchając jakiegoś starszego kolegę ramieniem. Nie przepraszały nawet, mają chemię. Jeśli się spóźnią, belferka będzie na nich cięta do końca roku. A tego chcą uniknąć.

- Wracając... Do wcześniej... - zaczęła Saya, kiedy dotarły na pierwsze piętro budynku. Z daleka zauważyły klasę 1-2, która na ich szczęście nie weszła jeszcze do sali. Szybko dobiegły do kolegów, odychając głośno. Niektórzy patrzyli na nie zdziwionym, a jeszcze inni nieco rozbawionym wzrokiem. Znalazły się również osoby, które miały kompletnie gdzieś trójkę dziewczyn - To tak.. Wypełniłam. Wy też?

Skinęły jej potwierdzająco głowami, łapiąc oddech. Kątem oka spojrzały na wysoką dziewczynę, która aktualnie przeciągała się i ziewała. Jej przyjaciółka uderzyła ją za to lekko po plecach.

Najwyższa dziewczyna w ich klasie - Enoshima Amane. Niezwykle leniwa, powolna i flegmatyczna. Ma jednak charakterek - potrafi być strasznie uparta i kłótliwa. Nie jest jednak nieprzyjemna dla innych osób, jak sprawiają pozory. Jej przyjaciółką jest Hyuuga Nanami, najcichsza dziewczyna w klasie 1-2. Wbrew pozorom, żywiołowa i bardzo pozytywna osoba. Miła dla każdego. Zdarzały się sytuacje w których brunetka zdenerwowała się i dała popalić temu, co ją wkurzył. Kin, Kira i Saya nic do nich nie mają - tak samo jak Amane i Nanami względem nich.

Wszyscy weszli do klasy. Po nauczycielce nie było widać nawet śladu. Usiedli do swoich ławek i niemalże od razu poodwracali się do sąsiadów, zaczynając gadać w najlepsze. Kira popatrzyła kątem oka na Seijuurou - zawzięcie o czymś rozmawiał z Midorimą. Słyszała już, że dostali się do pierwszego składu w klubie koszykarskim. Razem z dwoma innymi chłopakami. Nie była za bardzo zdziwiona tą wiadomością - Seijuurou jest geniuszem. Wszystko idzie mu bardzo dobrze - nauka, sport. Można by rzec, niepokonany. Uśmiechnęła się pod nosem. Cieszyła się, że ma takiego zdolnego kuzyna.

Enoshima z kolei oparła głowę o dłoń, przysłuchując się pytaniom koleżanek.

- Dołączyłaś już do jakiegoś klubu? - pokręciła głową w lewo i prawo.

- Może chcesz grać z nami w siatkówkę? - kolejny raz zaprzeczyła.

Dziewczyny były trochę zbite z tropu. Za każdym razem uzyskały negatywną odpowiedź. Dwa dni temu mieli w-f i Amane wykonując żonglerkę pokazała, że jest bardzo wysportowana.

- Czemu, Enoshima? - gimnazjalistka z niebieskimi oczami spojrzała na posiadaczkę tego nazwiska - Jesteś bardzo wysoka, z łatwością byś sobie poradziła!

Nanami odwróciła głowę w stronę swojej przyjaciółki. Zresztą, nie tylko ona. Parę innych osób było zaciekawionych tym, co odpowie ich leniwa koleżanka. Amane westchnęła, a potem położyła dłoń, którą wcześniej podpierała głowę, na ławce. Popatrzyła w jasne oczy dziewczyny, wzdychając.

- Nie wykluczone - odpowiedziała nieskromnie, przenosząc wzrok na krajobraz za oknem. Obserwowała wirujące w powietrzu kwiaty wiśni. Nanami palnęła się cicho w czoło. Fakt, Amane nigdy nie brakowało pewności siebie. Ale brunetka sądziła, że przynajmniej uda skromną. Osoby słuchające Enoshimę zaśmiały się cicho, jednak dalej obserwowały koleżankę - ale mam już wybrany klub, do którego dołączę.

Cała klasa wbiła w nią zaciekawione spojrzenie.

- Hę? Jaki? - zapytał Nanase. Chłopak uniósł do góry jedną brew, uśmiechając się szeroko w stronę Amane. Dziewczyna oderwała wzrok od okna i spojrzała w prawą stronę - tam, gdzie siedział chłopak. Odgarnął brązowe włosy, opadające mu na twarz.

- Koszykówka - odpowiedziała, a następnie odwróciła głowę z powrotem do okna. W klasie zapanował gwar - nikt się tego nie spodziewał. Uznali jednak, z wzrostem Enoshimy to jest najlepszy wybór.

- Grając w koszykówkę, trzeba biegać - odezwał się Midorima, poprawiając okulary. Tym razem klasa spojrzała na niego - jesteś pewna, że twoje lenistwo współgra z tym sportem?

Akashi spojrzał na niego kątem oka. Midorima i Enoshima nie przepadają za sobą. Dostrzegł jednak w wzroku Shintarou coś innego, niż kpinę czy zdenerwowanie.

Jego oczy wyrażają teraz czyste zaciekawienie.

Amane ponownie odwróciła wzrok od okna. Utkwiła znudzone spojrzenie w Midorimie. Akashi dla odmiany przyjrzał się teraz jej twarzy i spojrzeniu.

Dziewczyna pozytywnie go zaskoczyła. Jej oczy mówiły wszystko. Nie była zdenerwowana, ani zirytowana. Wyglądała, jakby czekała, aż ktoś wypowie to pytanie. Seijuurou uśmiechnął się pod nosem, zaplatając ręce na klatce piersiowej i przymykając oczy.

- Jeśli chodzi o ten sport to nie wiem. Czasami mi się nie chce. Jednak częściej mam ochotę na bieganie tam i z powrotem za piłką - zaczęła Amane, przyglądając się twarzy Midorimy. Klasa wpatrywała się w tę dwójkę z zaciekawieniem, a Nanami postanowiła wstać i udać się do pokoju nauczycielskiego. Uznała, że musi poinformować któregoś z dorosłych o tym, że nie mają w klasie żadnego opiekuna. A znając jej klasę, mogłoby się źle skończyć przebywanie bez dorosłego w jednym pomieszczeniu. Ze względu na to, że jest zastępcą przewodniczącego, musi coś zrobić z tym faktem. Reprezentant klasy 1-2 musi tu zostać, żeby pilnować pozostałych. Niezauważona wyszła z pomieszczenia - A to dlatego, że kocham koszykówkę, Midorima.

Trochę zaskoczyło go to, że Enoshima powiedziała do niego po nazwisku. W końcu zwraca się do niego tym denerwującym go przezwiskiem. Zdziwiła go taka nagła zmiana w dziewczynie. Klasa pokiwała głowami, uśmiechając się pod nosem. Już wiedzą wszystko, co jak na razie chcą wiedzieć. Shintarou odwrócił głowę w stronę tablicy, a Amane ponownie utkwiła wzrok w drzewach za oknem. Uczniowie znowu zaczęli gadać o wszystkim i o niczym.

Kira, Saya i Kin umilkły. W ich głowach wciąż odbijały się echem ostatnie słowa największej dziewczyny w klasie. Nie przypuszczały, że znajdzie się jeszcze jedna osoba, która ma podobne umiłowania do nich.

Nagle drzwi do pomieszczenia otworzyły się z hukiem, wszyscy umilkli. Do sali weszła Nanami z nieco zbolałą miną, a tuż za nią chemica. Każdy skrzywił się nieznacznie. Hyuuga na pewno nie chciała iść po akurat tą nauczycielkę.. Natknęła się na nią przed pokojem nauczycielskim.

- Przewodniczący - mruknęła kobieta w średnim wieku, kładąc na biurko dziennik i wielki spis kartek. Akashi podniósł się z miejsca, prowadzony wzrokiem kolegów, a potem powiedział donośnym głosem:

- Wstać - wykonali jego polecenie. Belferka założyła okulary na nos, a potem usiadła za biurkiem - Ukłon.

Po wykonaniu czynności, klasa wyprostowała się i czekała, aż nauczycielka się odezwie.

- Możecie usiąść - postąpili tak, jak nakazała Taiga. Ciekawe imię dla nieciekawej nauczycielki - Na ostatnie dwadzieścia pięć minut lekcji, dyżurny rozda wam spis materiału, jaki musicie umieć na kartkówkę za tydzień.

Uczniowie jęknęli.

Ich długo wyczekiwany weekend zacznie się nauką chemii.

*

- Hej, Kurokocchi! Podaj!

Shouri odszukała wzrokiem blondyna na boisku. Kiedy zauważyła, że dwójka chłopaków i jedna dziewczyna z przeciwnej drużyny biegną w jej kierunku, szybko za asystowała Ryoucie. Ten, po otrzymaniu piłki, okiwał bramkarza i strzelił bramkę. Shouri zaczęła obcierać pot z twarzy ramieniem, a w ślad za nią poszedł Kise. Mabuchi zagwizdał, oznajmiając tym koniec tej akcji i punkt dla drużyny Shouri.

- Ładne podanie - biegła razem z Kise w stronę swojej bramki. Chłopak patrzył na nią, a potem poklepał po plecach. Dziewczyna pod wpływem jego mocnego uderzenia, zachwiała się lekko. Gdyby nie odzyskała równowagi, wywróciłaby się.

- Kise, może trochę delikatniej? - oby dwoje stanęli na obronie. Napastnicy przed nimi uniemożliwiali przedostanie się drużyny przeciwnej na drugą połowę. Dostała się do bardzo dobrego składu na tym WF-ie. Kuroko spojrzała na uśmiechniętego od ucha do ucha blondyna - W końcu jestem dziewczyną. Bardzo niską, drobną i lekką. Przez to łatwo można zrobić mi krzywdę.

Blondyn krótko się zaśmiał, widząc jej minę. Wydymała lekko policzka, niczym mała dziewczynka. Teraz na prawdę wyglądała jak sześciolatka, która nie dostała swojego ulubionego lizaka.

- Jesteś taka urocza, Kurokocchi - uśmiechnął się ponownie w jej stronę, przymykając przy tym oczy. Shouri zarumieniła się, widząc pełny radości uśmiech Kise.

Hideo - chłopak, który właśnie przebił się przez napastników w drużynie Kuroko, biegł w kierunku Kise, co chwilę lekko kopiąc piłkę w przód. Blondyn nawet nie ugiął się nie nogach - stał całkiem rozluźniony. Gdyby miał kieszenie w spodenkach, włożył by nawet do nich dłonie. Hideo sądził, że przejdzie Ryoute, wykonując całkiem prosty zwód. Przechylił swoje ciało w lewo, a piłkę kopnął w prawo. Kiedy już mu się wydawało, że Kise kupi jego sztuczkę, grubo się przeliczył. Blondyn, znudzony, odebrał mu piłkę od razu po tym, jak Hideo kopnął ją w przeciwnym kierunku, niż przechylił swoje ciało. Shouri i pozostali gracze nie kryli swojego zaskoczenia. Wgapali się w Kise z rozszerzonymi ustami i oczami. Blondyn natomiast wykorzystał chwilę nieuwagi wszystkich graczy i pognał wprost pod bramkę przeciwnika. Akcję zakończył golem.

Shouri obserwowała każdy ruch blondyna, odkąd odebrał piłkę nadal oniemiałemu Hideo. Jego ruchy były bardzo płynne. Nagle przypomniało jej się, że Gin, inny kolega z jej klasy, w ten sam sposób co Kise pokonał Hideo. To tak, jakby blondyn..

Skopiował jego ruchy.

Tyle, że on zrobił to lepiej niż oryginał.

Dziewczyna przełknęła głośno ślinę i obserwowała chłopaków przybijających z Kise piątkę, bądź żółwika. Ponieważ grali tylko ci, co chcieli, wylądowała w drużynie z samymi facetami. Harami też jest jedyną dziewczyną w składzie, przeciwko którym gra Shouri. Pozostali obserwowali i dopingowali drużynę z boku.

Lia naciągnęła lekko górną część koszulki i przetarła nią swoją mokrą od potu twarz. Oddychała jeszcze dosyć głośno. Nagle na boisku rozległ się jeden podłużny gwizdek, a następnie jeden krótki. Wszyscy spojrzeli na nauczyciela wychowania fizycznego, Mabuchiego. Wstał z schodów i krzyknął:

- Dobra, dzieciaki! Na dzisiaj koniec, widzimy się w wtorek! Przebierać się, śmierdzicie!

Uczniowie lekko zachichotali pod nosami. Chociaż nauczyciel jest bardzo surowy i wymagający, zachowuje się na prawdę spoko w stosunku do wszystkich swoich uczniów. Jest lubiany praktycznie w całym gimnazjum.

Shouri obróciła się plecami do kolegów. Chciała jako pierwsza opuścić boisko. Kiedy już szła w stronę wyjścia [boisko jest zabezpieczone specjalną, wysoką siatką - aut.] dobiegła ją dziewczyna, która grała przeciwko niej. Kuroko zatrzymała się i podniosła głowę na tyle wysoko, by móc zobaczyć twarz koleżanki. Harami uśmiechnęła się w jej stronę ciepło, a Kuroko zdezorientowana, wpatrywała się w nią swoimi dużymi oczami.

- Jesteś na prawdę dobra w sporcie - zaczęła, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. Uczniowie zaczęli wychodzić z boiska, jeden za drugim. Co trzeci spoglądał w stronę Shouri - Nie myślałaś o tym, żeby dołączyć do jakiegoś sportowego klubu?

Shouri przytaknęła jej głową, a potem szybko odpowiedziała:

- Już mam jeden na oku. Trzeba w nim biegać.

Wszyscy stanęli i spojrzeli na dziewczyny.

- Patrzcie, Shouri dołączy do klubu!

- Taka wysportowana!

- Utalentowana pod tak wieloma względami! Geniusz Kuroko Shouri!

Lekko się speszyła, słysząc ostatnie zdanie. Fakt, wiedziała że jest mądra, ale nie lubi mówić tego otwarcie. Przechwalanie się nie jest w jej stylu. Były takie czasy, kiedy lubiła się popisywać. Nadal ma wrażenie, że czasami to robi, jednak już nie tak często jak wtedy, gdy była mała.

Ukłoniła się w stronę Harami, a następnie zaczęła iść w stronę dużej, hali sportowej. Weszła pośpiesznie przez drzwi główne, a następnie dość szybkim truchtem, dobiegła do szatnii damskiej. Pośpiesznie otworzyła metalową, długą, wąską, niebieską szafkę. Wyjęła z niej buty i mundurek, w który bardzo szybko się ubrała. Nie lubiła wkładać na siebie czystych i pachnących rzeczy, kiedy spociła się i nie umyła.. Nie wzięła jednak swojego ręcznika, więc musi dotrwać do tej piętnastej trzydzieści.

Wyszła szybko, zanim dziewczyny zaczęły schodzić się do pomieszczenia.

Byleby do końca lekcji.

*

Na hali sportowej w gimnazjum Teikou odbywał się teraz bardzo ważny test. A raczej krótka przemowa dorosłych. Dziewczyny, które chciały dołączyć do klubu koszykarskiego, musiały dobrze wypaść na każdym z testów, jakie przydzielą im osoby trenujące. Pięć rzędów, po piętnaście gimnazjalistek w każdym. I nie były to same pierwszoklasistki - przyszły również starsze dziewczyny, uczące się w Teikou. Wszystkie uczennice stały prosto, żadna nawet się nie odezwała. Są tak samo zdenerwowane jak i podekscytowane.

Przed gimnazjalistkami stoi w tej chwili czterech dorosłych odpowiedzialnych za trenowanie. Wśród nich była tylko jedna kobieta - o czerwonych włosach i tego samego koloru oczach. Ubrana w zwykły czarny dres, obserwowała po kolei wszystkie dziewczyny. Dostrzegła w tłumie bardzo wyróżniającą się uczennicę - granatowe włosy z czarnymi końcówkami. Dobrze zbudowana, a co najważniejsze - najwyższa z wszystkich chętnych. Przeniosła wzrok na początek drugiego rzędu. Mimowolnie się uśmiechnęła, widząc bardzo niską i drobną dziewczynę, o niebieskich włosach i ładnej buźce. Nie mogła mieć więcej, niż sto pięćdziesiąt centymetrów.. Była bardzo ciekawa, co ta mała sobą zaprezentuje.

- Witam was bardzo serdecznie - przed trenerów wyszedł dość młody mężczyzna. Uśmiechnął się ciepło w stronę dziewczyn, na co większości z nich zaparło dech w piersiach. Stłumiły w sobie jęk zachwytu - czerwone, sterczące włosy, brązowe oczy, bardzo dobrze zbudowany i przystojny. Idealny - jestem doradcą głównego trenera, który niestety nie mógł przyjść na was popatrzeć. Nazywam się Yanagi Kyousuke, miło mi was wszystkich poznać. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tym, że przyszło was tak dużo - ponownie uśmiechnął się w stronę gimnazjalistek - Cieszę się również, że każda z was oddała wniosek o przyjęcie do klubu przed przerwą obiadową. Ci ludzie za moimi plecami - obrócił się bokiem do wszystkich i wskazał dorosłych dłonią - są odpowiedzialni za wasze treningi, taktykę na mecz i to, byście dobrze czuły się w drużynie. Panowie i panie przedstawią się po kolei, proszę więc o cierpliwe i uważne słuchanie.

Doradca wycofał się w tył, posyłając wcześniej uczennicą ciepły uśmiech. Przed szereg wyszedł mężczyzna w średnim wieku, o brązowych włosach i ciemnych oczach. Ubrany w zwykłe czarne spodnie i białą koszulę z krótkimi rękawami, wywarł na młodych dziewczynach dobre wrażenie. Nie uśmiechnął się jednak, jak jego przedmówca.

- Witam. - zaczął, kładąc swoje duże dłonie na biodrach - Jestem Sasaki Eiji. Trenuję drugi skład. Nie lubię leniwych i pyskatych zawodniczek. Uważam, że ciężka praca prowadzi do sukcesu - jak zresztą każdy. Nienawidzę nieczystej gry i poddawania się w trakcie meczu. Oczywiście, że wygrywanie jest fajne. Nie będę degradował jednak za jeden przegrany mecz. To wszystko, dziękuję.

Dziewczyny w odpowiedzi, ukłoniły się nisko. Zrobiły to tak idealnie, że każdy dorosły mimowolnie się uśmiechnął. Taka dobra synchronizacja.. Może to z nerwów?

Drugi mężczyzna z czarnymi okularami na nosie, wyszedł przed szereg. Jego lekko przydługie, czarne włosy opadały mu gdzieniegdzie na oczy. Również dobrze zbudowany, ubrany w szary garnitur. Biała koszula włożona do spodni była idealnie prosta - ten jeszcze bardziej ich zainteresował.

- Miło mi. Jestem trenerem trzeciego składu, nazywam się Yoshida Ryo. Nie lubię w zawodnikach tego, co Eiji. Może sprawiam wrażenie miłego, jednak to złudne myśli. Jestem bardzo wymagający. Zdarzały się dni, w które moje zawodniczki nie potrafiły się podnieść z podłogi. A na następny dzień nie przychodziły do szkoły, ponieważ nadzwyczajnie w świecie nie mogły ruszyć się z łóżka - zaplutł ręce na torsie, uważnie wpatrując się w pięć idealnie ustawionych rzędów złożonych z gimnazjalistek. Większość z ich przełknęła głośno ślinę, a niektóre próbowały powstrzymać drżenie rąk - Nienawidzę przegrywać. Nie wyrzucam jednak z zespołu za jedną porażkę. Nikt nie jest idealny, drogie panie. Z mojej strony to wszystko.

Gimnazjalistki podziękowały mu ukłonem. Kiedy Ryo stanął z powrotem na swoim miejscu, poprawił swoje okulary i włożył ręce do kieszeni, jak Eiji i Kyousuke. Obserwowali kobietę, stojącą przed dziewczynami w lekkim rozkroku. Każda dziewczyna przyjrzała się jej uważnie - lśniące, długie włosy spięła w kucyk. Czerwone oczy spoglądały na gimnazjalistki z ciekawością i spokojem. Jej czarny dres ładnie się na niej prezentował, chociaż to zwykły ciuch do ćwiczeń. Pod białą, luźną koszulką, skrywała swoje piersi - nie za duże, ani za małe. Dość wysoka, zgrabna i ładna. Wolały być jednak przygotowane na wszystko, więc wytężyły swój wzrok i słuch, oczekując, aż kobieta wreszcie zacznie.

- Yanagi Akeane - zaczęła tak niespodziewanie, że kilka dziewczyn aż podskoczyło w miejscu z zaskoczenia. Nikt nie zwrócił jednak na to zbytniej uwagi. Kobieta uśmiechnęła się, a potem kontynuowała - jestem odpowiedzialna za pierwszy skład. Akceptuję leniwe i marudzące dziewczyny pod warunkiem, że jednak wykażą się czymś na boisku. Kiedy do mojego składu dostają się bardzo utalentowane osoby, jestem w siódmym niebie. Oczywiście, lubię wygrywać. Z przegraną jest odwrotnie, jednak nie ma osoby, która nigdy nie odniosła porażki. Jestem wymagająca, ale nie lubię zbytnio przemęczać swoich podopiecznych. Moja zasada to "Jeśli coś robisz, wykonaj to jak najlepiej. Jak masz to zrobić źle, nie bierz się za to wcale". Proste, prawda? - większość skinęła jej potwierdzającym ruchem głowy, inne wstrzymały się od głosu. Znalazły się osoby, którym się po prostu nie chciało odpowiadać - Mam nadzieję, że w tym roku do mojego zespołu przybędzie przynajmniej parę zdolnych koszykarek. To tyle. Życzę powodzenia na testach sprawdzających!

- Tak! - odkrzyknęły wszystkie, prostując się jak żołnierze we wojsku. Dorośli uśmiechnęli się pod nosem. Na swój sposób, dziewczyny były bardzo zabawne.

- Co pani Yanagi miała na myśli, jeśli mówiła "przynajmniej parę"? - zapytała cicho Kin stojącą obok nieznajomą dla niej dziewczynę z niebieskimi włosami. Przypatrzyła się niskiej koleżance - aż zaniemówiła. Tak słodkiej osoby jeszcze nie widziała.

Niebieskie oczy Shouri zmierzyły Kin z zaciekawieniem. Chwilę milczała, a potem odpowiedziała jej cicho:

- Słyszałam od starszych klas, że do pierwszego składu bardzo trudno się dostać. W końcu, to on reprezentuje Teikou na tych najważniejszych zawodach.

- Coś w stylu Zawodów Międzyszkolnych(1) i Pucharu Zimowego(2)? - zadała kolejne pytanie, odwracając się twarzą do trenerów. Kątem oka spostrzegła, że dziewczyna odpowiedziała jej potwierdzającym skinięciem głowy. Dorośli zawzięcie o czymś dyskutowali, jednak chwilę potem doradca głównego trenera zabrał głos.

- Podzielicie się według rocznika - zaczął, uśmiechając się lekko - a pierwszy ogień idą pierwszoklasistki, i tak po kolei. Jakieś nieścisłości?

- Nie!

- W takim razie, powodzenia. Ah, i jeszcze jedno. Prosiłbym drugoklasistki i trzecioklasistki, by wyszły w tym czasie do szatni. Uprzedzę wasze pytanie, dlaczego? Ponieważ lubię robić niespodzianki. Zrozumiano?

- Tak!

*

- I jak wrażenia? - zapytał Kyousuke, patrząc na twarze swoich kolegów z pracy.

- Nie spodziewałam się tak bardzo utalentowanych dziewczyn.. - odpowiedziała mu kobieta, patrząc na papier dziewczyny z nazwiskiem Madoka. Każda z tych gimnazjalistek zrobiła na sobie bardzo dobre wrażenie.

- Teikou ostatnich geniuszy miał jakieś dwie dekady temu, nieprawdaż? - zapytał Ryo, zaplatając ręce na torsie. Pozostali skinęli mu potwierdzająco głowami.

- Chyba nie mamy wątpliwości co do tego, kto od poniedziałku będzie przychodził na moje treningi, prawda? - zapytała Akeane, zatrzymując wzrok na kolejnym wniosku. Yumeko.

- Pewnie. Nie będę się tutaj o to sprzeczał. Chociaż sam chciałbym mieć te dziewczyny u siebie - odpowiedział Eiji, a Yoshida skinął głową, jakby chciał tym pokazać, że zgadza się z kolegą.

- W takim razie, idziemy?

- Ta.

Wszystkie dziewczyny umilkły, kiedy usłyszały odgłos otwierania drzwi. Szybko podniosły się z podłogi. Tym razem ustawione tak jak chciały, z niecierpliwością czekały na wyniki.

- To na tyle, jeśli chodzi o trzeci i drugi skład - oznajmił Yanagi, odkładając kartkę na wcześniej przygotowany stolik. Z blatu zabrał drugą kartkę, i popatrzył na dziewczyny. Niektóre już zdążyły się załamać, a te, które się dostały, uśmiechały się same do siebie. - Teraz wyczytam osoby, które będą doskonaliły swoje umiejętności pod okiem Akeane - zapanowała grobowa cisza. Większość gimnazjalistek wpatrywało się z niedowierzaniem w trenerów.

- To są tu osoby, które dostały się do pierwszego składu? - pytały cicho, jedna przez drugą.

- Bez jaj..

- Czytam w kolejności alfabetycznej - zaczął Kyouske, przenosząc wzrok z zszokowanych uczennic na literki i cyferki, wypisane na kartce - numer trzydzieści dwa, Akashi Kira. Siedemnaście, Enoshima Amane. Sześćdziesiąt jeden, Hyuuga Nanami. Kuroko Shouri, dwadzieścia pięć. Czterdzieści dziewięć, Madoka Saya. Ostatnia dziewczyna, to numer dziesięć - Yumeko Kin. Serdecznie gratuluję.

Wymienione dziewczyny skinęły lekko głowami. Ich twarze nie wyrażały w tym momencie nic - trenerzy wyczytali jednak z ich spojrzeń, że pragnienia tej szóstki właśnie się spełniły. Tęczówki każdej z najlepszej grupki młodych kobiet błyszczały ze szczęścia.

Na hali zrobiło się strasznie głośno. Nikt nie mógł uwierzyć w to, że pierwszoklasistki dostaną się do głównego składu. To bardzo zdziwiło i zabolało zarówno dziewczyny, które się dostały, jak i te, co nie spełniły oczekiwań trenerów.

- Spróbujcie za rok, panienki. Dziękujemy za przybycie.

Dziewczyny skłoniły się lekko, a potem każda z nich udała się do szatni. Zatrzymywały swój wzrok na gimnazjalistkach, które dostały się do pierwszego składu. Nadal nie mogły tego przeboleć.

Cała szóstka ignorowała pełne bólu i zdziwienia spojrzenia rówieśniczek i starszych koleżanek. Miały gdzieś, co sobie o nich myślą. Jak widać, po prostu były od nich lepsze.

I informacja, że od poniedziałku będą mogły przychodzić na trening pierwszego składu, bardzo ich cieszyła i motywowała. Każda właśnie spełniła jedno swoje marzenie.

Już nie mogły doczekać się początku tygodnia.

*

Słowniczek:

Kin Yumeko (Yumeko Kin, 夢子 金) Kanji w nazwisku „Yumeko” oznacza wymarzone dziecko. Imię zaś zapisane tak: 金, oznacza złoto.

Inne:

Zawody Międzyszkolne(1) - letnie zawody międzyszkolne z anime i mangi Kuroko no Basket. "Przed właściwym Mędzyszkolnym, są eliminacje. Te eliminacje podzielone są na turnieje regionalne, na przykład na Kanto (gdzie znajduje się Tokio). Każdy turniej jest podzielony na cztery oddzielne bloki, od A do D. Zespoły muszą przejść 5 rund, w półfinale i finale ze zwycięzcą ich bloku. Zwycięski zespół jest w finale ligi eliminacjach. W tej ostatniej lidze, te cztery zespoły, które zostały zwycięzcami w swoim bloku rywalizują ze sobą, a trzy najlepsze zespoły z tego regionu mogą w końcu przejść do Interhigh. Najlepszym osiem każdej prefekturze, zwycięzca i wicemistrz z każdym bloku, są kwalifikowane do Mistrzostw wstępnych Zimowych."

Puchar Zimowy(2) - Narodowy Turniej Mistrzostw z anime i mangi Kuroko no Basket. "Eliminacje Pucharu Zimowego rozpoczynają się 7 listopada. Najpierw w eliminacjach odbędzie się "Najlepsze z czterech", determinujące mecze, w których zwycięskie zespoły zakwalifikują się do ligi końcowej. Te cztery zespoły rywalizują ze sobą w meczu ligowym. Dwie zwycięskie drużyny dostają przepustkę do rzeczywistego Pucharu Zimowego."

WAŻNE:

Specjalnie nie opisałam tego, co musiały zrobić dziewczyny, żeby pomyślnie przejść testy. Nie chciałam wyjawiać ich umiejętności.

Drugie moje wytłumaczenie jest takie, że nie miałam zielonego pojęcia, co mogłyby robić. Nie chciało mi się.

I trzy, w mandze też nie jest pokazane, jak Akashi, Midorima, Aomine i Murasakibara dostają się do pierwszego składu. Jestem więc czysta XD

Cześć, miśki!

I jak tam? Bo ja mam ferie :D I wymiatam XD Znowu wolne :3

Droga Alex. XD

Akashi w mandze na początku gimnazjum jest bardzo miły i spokojny. Dopiero za prowokacją Murasakibary staje się tym kim jest teraz - synem samego Szatana o.o Dlatego postanowiłam "zapożyczyć" ( taa, żebyście mnie nie posądzili o plagiat czy kij wie co) jego milusi charakterek do swojego opowiadania. I jak mi wyszło? XD

Akashi dłuuugo będzie miły. Badum tssss (I teraz lecą hejty osób, które lubią Akashiego jako tego strasznego ;_;)

I wybacz mi też Alex moją wcześniejszą nieobecność u ciebie. Po prostu czytałam Twoje wpisy pod wieczór, kiedy nie miałam już nic na głowie i najzwyczajniej w świecie nie chciało mi się komentować. A jak odłożyłam to na drugi dzień, to historia się powtórzyła. So close ;_; Teraz na stówę będę regularnie. Trzeba mi kogoś, kto mnie w dupę kopnie XD (moje przyjaciółki na pewno chętne. XDD)

Także, żeby nie przedłużać.

Będę zadowolona, jeśli się wam podobało :3 Jak coś jest źle, to z góry przepraszam. Chociaż sprawdzam dokładnie każdy szczegół, zawsze mogę coś pominąć. Nie jestem robotem ;)

Ah, i jeszcze jedno!

Jeśli chodzi o grę Amane i pozostałych pierwszoklasistek, to trochę będzie w następnym rozdziale, jeszcze więcej w siódmej kwarcie, a taki kulminacyjny punkt w ósmej kwarcie. W końcu Shouri zapozna się z wszystkimi głównymi postaciami w KnB, więc można przejść do opisu koszykówki. W końcu to blog o tej tematyce, prawda? :D

No i żeby nie wyszło na to, że Shouri to Mary Sue, poświęcę jedną notkę na pokazanie jej wad. Z czasem będzie bardziej widoczne jej "znienawidzone ja", więc cierpliwości. Nikt nie jest idealny :D No i jeśli chodzi o wrogów, to będzie mieć. Zrobi się z tego niezłe zamieszanie, hhehehehhe. :D Na prawdę, ja bym na jej miejscu już się kogoś poradziła. Albo wpierdoliła temu, który mi dokucza.

A niby stop przemocy! XD Nie bez powodu nazywali mnie agresorem ;___; Teraz przeszłam na "baranek". Kręcone włosy tak bardzo XD

Jak chcecie, żebym opisywała więcej wątków z innymi postaciami, to piszcie. W końcu Lia jest moją główną bohaterką, jej będzie najwięcej. No i Tetsuyi też będzie o wiele więcej, żeby nie wyszło na to, że niby Kuroko Shouri, a jest z dupy wyjętą siostrą Tetsu. Do tego też nie chcę dopuścić ;c Więc jak zacznę pomijać tak ważną osobę jak Widmowego Zawodnika, to walcie śmiało.

Chcę napisać One - Shota. Problem w tym, że będą tam sceny erotyczne, a nie wiem, czy lubicie coś takiego. Jestem rozbita ;___;

Najwyżej napiszę, a sceny erotyczne zaznaczę jakimś innym kolorem XDD

Dziękuje za wszystkie komentarze! :3

I witam nową czytelniczkę XDDDD

Chyba tyle z ogłoszeń..

No. To ja się żegnam :D

Bayo, moje myszki <33

SPOILER

(jeden jedyny raz, kończą mi się notki napisane na zapas XD)

"- To jest ta najładniejsza pierwszoklasistka o której tyle opowiadałeś? - towarzysz Kise spojrzał na niego. (...) - Fakt, jest śliczna - dopowiedział bez krzty skrępowania, wpatrując się w zakłopotaną dziewczynę - Jestem Nijimura Shuuzou, drugoklasista. Miło mi.

Dziewczyna skłoniła się delikatnie. Nadal pamięta, że ma talerz ze stygnącym jedzeniem w dłoniach.

- Kuroko Shouri - odpowiedziała cicho, patrząc w oczy Nijimury.

Shuuzou zamyślił się. Kiedy jego trener rozmawiał z panią Akeane, jedno z nazwisk jakie między nimi padło, było właśnie to. Czyżby ta dziewczyna dostała się do pierwszego składu koszykówki? Chciał ją o to zapytać, jednak ubiegł go Kise.

- Sorka, Nijimuracchi. Obiad nam stygnie, musimy iść. Do zobaczenia!"